Wolne życie w tej okolicy, z dala od czczych wydarzeń.
Tu co dzień, staje się „prawda”.
Przejawia się sennie, gdy kożuch mchów,
mgłą okrywa.
W potoku historią, w drzewie naucza.
Trawą zasobnie dostraja, oplatując las.
Mewa, skrzecząc nad ukołysanymi falami głowami, nakreślała ruch wielu ciekawskich powiek.
Spoglądając na nagie torsy łaknące absorbować słońce, wysmarowane kremową skorupą pozbawiającą ich tego
Zadumała się i myślą z gałęzi wyjrzała.
Światłość z niej spadła, przyprószona pomysłem samozrodzenia.
Część, ale i wspólnota.
Indywidualna, a jednak dualna.
Dwojako rozumie swoją przestrzeń,
odrębności jako wyzwolenia.
Proszę o to, by choć przez jeden dzień, ludzie na tej planecie byli szczęśliwi. ✨ Żeby choć przez jeden dzień w sercu każdego gościła miłość i abyśmy patrzyli z jej miejsca. 💛 Proszę o to, by wszystkie istoty tego świata ~ ptaki, roślinny, głazy, płazy, drzewa i wszystkie cudowne mrówki
Myślę o Tobie. Skromnie i cicho. Bezszelestnie. Tak byś nie wiedział, że już o wszystkim zapomniałam. Angela Landowska
Sarna wystawiając swój nos także z zachwytem przystała nad opowieściami zebranymi z najodleglejszych kilometrów rozmaitych stron.
A on snuje przywołania wspomnień swej drogi dzieląc się początkiem symbiotycznego areału przemierzonego istnienia.
Lutnia wszego serca
gra po powiekach tego świata.
Snem zażywając upojnego ukojenia.
Co jeśli rzeczywistość zna swoją przyszłość?
Co jeśli burza to krzyk przyrody dla jej zrozumienia?
Co jeśli inaczej oddycha się powietrzem w którym stała się krzywda?
z wolnością szybują kluczem, nie zawsze poczynając te same akrobacje/piruety, wciąż jednak tworząc wspólną zgrabną całość –
tak i my tańczymy w lekkim tańcu, pląsie, przeplatając się ze sobą.
Czasem któreś odleci w lewo, innym razem uchyli się, manewrując w bok.
By później spotkać się, nawigować i podzielić szczerą opowieścią,
Rycerze i giganci
naszej wyobraźni.
Poezja starych schodów i
skrzypiących skrzyni
znaleziona w niej Bogini.
Postaw kawę