Całe to życie jest jak
Atlas Światów Zaginionych

Gdzie mgławice wiecznie zakochanych
znają się już w sumie –
niedługo.

Czegoś mi w nas brak.
Może mnie.

Kiedyś pachniało tu wypiekami radości
dziś to ledwie zapach letniej herbaty.

Pomiędzy bodźcem, a ruchu czynem.
Jest przestrzeń, która jest cudem do wypełnienia.

W dzielnych sercach prawda zawsze zwycięża.

Bo przecież nie mogłoby być czegoś,
czego już nie ma.

“Atlas Światów Zaginionych”
Angela Landowska