Lutnia wszego serca
gra po powiekach tego świata.
Snem zażywając upojnego ukojenia.

Gdzie wyżeległe skorupki grot odpryskują
łupinką i zachwytem się stając.

Raduje się i ona.
Zorza pamięci westchnień.

Przytulają się do siebie te, które
uczynione z wiecznie spoglądającego ruchu
wypełniają objęciem ubytki tegoż łana.

Rumieniąc nasze twarze,
z dnia na dzień do nas przemawia.

To bez którego nie byłoby niczego, ale
gdyby samo było bez towarzystwa –
byłoby niczym.

“słońce” Angela Landowska