Zadumała się i myślą z gałęzi wyjrzała.
Światłość z niej spadła, przyprószona pomysłem samozrodzenia.

Część, ale i wspólnota.
Indywidualna, a jednak dualna.

Dwojako rozumie swoją przestrzeń,
odrębności jako wyzwolenia.

Oderwana, ale nie osobna.
Poszukuje w głębi swojego miejsca.

Niedopowiedziane skąd czerpie pomysł,
by właśnie w nim rozkwitnąć ?

Czy tam pojawia się refleksja, czy źródło przyciąga korzeń, a
może nader odwrotnie, to inna wiązka przyciąga więź.

A jeśli tak, to czym zrodzona, skąd powstała, dokąd wiedzie i
czy rozumie ścieżki swego prowadzenia ?

Angela Landowska „Witki Nasionko”