Ostatnio będąc narażona na ryzyko, zrozumiałam, że nie tylko sama się na nie wystawiam, ale i zapraszam je do swojego życia.

Jeżdżę na deskorolce, konno, żegluję, pływam kajakiem, podróżuje, wspinam się, doświadczam w góry, staram się surfować, chodzić po linie, a teraz dołączyłam do tego nurkowanie.

Niby brzmi fajnie, ale zaczęłam się zastanawiać ~ dlaczego? Dlaczego potrzebuję aż tak wielu bodźców, stymulacji, urozmaiceń?

Czy sam spacer już nie wystarczy? Przypomniałam sobie świetną książkę, którą z serca polecam „pieszo i beztrosko”.
Książka dotyczy sztuki spacerowania. 🐾

Wraz z nią przypomniałam sobie jak głębokie i wyraźne były dla mnie piesze wędrówki. Nie te półrocze wojaże z plecakiem po Bałkanach czy Afryce. 🎒 zwyczajne, codzienne odkrywanie tuż nieopodal domu.

Wszystkie wspomniane dyscypliny są dobre i umożliwiają nam poznawanie świata, trzeba tylko zadać pytanie czy ta metoda jest dla mnie właściwa? Czy ten styl mi odpowiada, bo może się okazać, że pobliski spacer do lasu, będzie bardziej wartościowym niż zdobycie kolejnej góry. 🗻

Dziś dostając ataku paniki pod wodą, zrozumiałam, że tak przekroczyłam swoją strefę komfortu, że kompletne zapomniałam gdzie ją w ogóle mam. 😵

Regularnie się przekraczając, zapomniałam, czym dla mnie jest i co oznacza.

Nie popełniajcie moich błędów. Testujcie na sobie, w czym czujecie się komfortowo, jaka dyscyplina jest dla was, nawet jeśli będzie to oznaczać sadzenie kwiatków w ogródku. 👩‍🌾

Nie każdy musi sięgać po takie emocje. Nie róbcie tego jeśli nie czujecie wewnętrznej zgody, z serca motywacji, szczerej chęci i mobilizacji.

Pamiętajcie, że wszyscy doświadczamy świata na swój unikalny, subiektywny sposób i każdy posiada granice w innym miejscu. Szanując je, szanujemy siebie. 🐙

Nawiasem mówiąc~ czy wam też zdarza się siebie przekroczyć? Jeśli tak, to czym się regulujecie? Pytam, bo sądzę, że inni też zmagają się ze stanami lękowymi i jeśli macie patenty to może nam wspólnotowo pomóc. 💛