U mnie mieszka mała Angela, która ma bardzo zwariowane pomysły i kiedyś w ogóle ich nie słuchałam.
Uważałam je za szalone, lekkomyślne, a może nawet głupie.
Oczywiście z tyłu głowy wybrzmiewało niczym brzęczenie osy zdanie “a co ludzie na to powiedzą?”.
Ludzie mówią o wszystkim, ale częściej to na co zwracają uwagę bardziej świadczy o nich niż o nas. Mówiąc te słowa nieco się odsłaniają, pokazując jakie są ich newralgiczne punkty.
Czasem krytykują bo mają jakiś deficyt, miłości, bezpieczeństwa, zabawy czy spokoju.
Dlatego zamiast się złościć, obejmij to miejsce empatią, prześlij w nie dobro i światło.
Odkąd przestałam się zajmować i przejmować tym co ludzie powiedzą i zaprosiłam małą Angelę do wspólnej zabawy, stwierdziłam, że bardzo lubię to towarzystwo, a życie jakby nabrało koloru, wartości, i “tych momentów” które wyobrażam sobie, że emitują nasz życiowy film na ten moment, tuż przed śmiercią.
Każdy ma w sobie wewnętrzne dziecko. To ten cichy, skromny głos który prosi byś zamiast nadgodzin poszedł do lasu, zamiast kolejnego projektu wybrał się na spacer, zamiast premii wybrał zabawę lub książkę na balkonie czy w parku.
Ten spokojny głos to nie miejsce na produktywność, wyniki i ciśnienie.
To miejsce do ukochania i dostrzeżenia. ✨
Życzę wam wspaniałych wglądów i jeszcze lepszej zabawy nie ważne czy będzie to piaskownica, drzewo czy ulubiony felieton. Przytulmy do serca te zapomniane fantazje, marzenia, plany. Odłożone na potem/nigdy pomysły. Nie bójmy się po nie sięgać i nie zapominajmy “o nas”. Może się okazać, że właśnie w ich spełnianiu, tej dziecięcej zabawie odnajdziemy spokój jakiego nie jest w stanie zapewnić praca, pieniądze czy kariera.
Powodzenia! 🏵️ Tak na marginesie jakie rzeczy Wam w dzieciństwie sprawiały radość? Co powodowało wzruszenia?
Osobiście uwielbiałam robić fikołki i przyznam, że wieki tego nie robiłam – mam nadzieję wkrótce zrealizować tę fantazję 🤸🏼♀️
Postaw kawę